کوچک هستم  
خیلی کوچک  
آنقدر که همه زیر پاهایشان مرا له میکنند  
کوچک هستم  
به اندازه ی یک ارزن  
آنقدر که هیچ کس مرا به خاطر نمی آورد  
کوچک هستم  
و باز هم کوچک  
هر لحظه دارم کوچک تر میشوم  
میدانی؟  
در این دنیای بزرگ من هیچ آرزو ی بزرگی ندارم  
البته آرزو های کوچکم را نمی گویم  
نمی گویم که دلم خیلی میخواست که برای یکبار هم که شده  
کسی مرا له نکند  
یا حداقل  
بعد از له کردنم  
یک ببخشید خشک و خالی بگوید  
نمی گویم که  
آنقدر گریه کردم که برای خودم دریاچه ای کردم  
و با آن هر روز درد دل میکردم  
اما میدانی؟  
یک روز دریاچه ی اشکهایم را  
یک نامرد  
پای مال کرد  
فقط برای خنده  
نمی گویم که انقدر تنهایی کشیده ام که  
حسرت یک دوست  
حتی بد  
هر روز گلویم را پر از بغض میکند  
نمی گویم که گاهی  
آنقدر دل تنگ میشوم  
که دلم میخواهد خودم را بکشم  
وخیلی ناگفته های دیگر  
آنقدر هستند که میتوانم دنیا را با آن پر کنم  
البته دنیای کوچکم را  
ولی آن ها را نمیگویم چون  
میترسم تو باز هم  
آنها را لگدمال کنی...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: